چه سنی برای جداکردن اتاق خواب کودک مناسب است؟

 «هانیه رضایی» روانشناس، منطقه‌ی زنجان، اظهار کرد: آنچه که مسلم است نوزاد در بدو تولد نیازهای بسیاری دارد که مادر به‌طور ویژه‎ای مسئولیت رسیدگی به آن‎ها را دارد. شاید علت عمده‌ی حضور نوزادان در اتاق والدین رسیدگی به موقع به این دسته از نیازها باشد. به‌عنوان مثال تعویض به موقع و برطرف کردن گرسنگی نوزاد توسط مادر از بارزترین علل حضور نوزاد در نزدیک‎ترین مکان به مادر است.

این روانشناس ادامه داد: مرز نوزادی تا هنگامی است که او بتواند واکنش‎های اطرافیان را به خوبی متوجه شده و تا حدی بتواند بنشیند یا چهاردست و پا حرکت کند، پس از این زمان می‏‌توان کودک را به اتاق دیگری منتقل کرد و هر چند ساعت یک بار به منظور سرکشی و بررسی حالات و شرایط به او سرزد. درواقع سنین یک تا دو سالگی بهترین زمانی است که می‏‌توان کودک را از اتاق والدین خارج و با اتاق مختص خود آشنا کرد.

وی تصریح کرد: بسیاری از والدین فرزندشان را تا سنین بالاتر از سه سال هنوز در اتاق شخصی خود نگهداری می‏‌کنند و مردم از سختی‎های جدا کردن اتاق فرزندشان گله و شکایت می‎‏کنند، طبیعی است که وقتی کودکی با محیطی انس بگیرد و مفهوم ترس و تاریکی را متوجه شود به سختی می‌شود او را به اتاقی فرستاد که در آن تنها بخوابد، درواقع کودک بالای سه سال معمولاً در برابر جدا شدن جای خواب‎شان از کنار والدین واکنش‎های طولانی مدت نشان می‎دهند و به یک باره نمی‎شود جای آن‏ها را از اتاق والدین جدا ساخت.

رضایی گفت: والدین باید ابتدا سعی کنند وسایل و اسباب‎بازی‏‌هایی که او دوست دارد در اتاق وی قرار دهند. ساعاتی در روز به همراه کودک در اتاق او بنشینند و سعی کنند تمام قسمت‏‌های اتاق را به او نشان داده و با او در اتاق بازی کنند. همچنین اگر اتاق کودک کمد دیواری یا قسمت‏‌های ناشناخته دارد آن‎ها را به کودک نشان داده و سعی کنند علاقه‎ای بین کودک و اتاق شخصی‎اش برقرار کنند، به علاوه برای انتقال کودک به اتاق شخصی‎اش هرگز از کلمات و عباراتی امری مانند «باید به آنجا بروی» استفاده نکرده و با زبان خوش کودک را قانع به حضور در اتاقش بکنند.

این روانشناس یادآور شد: اگر کودکی بالای 5 سال بوده و حاضر نمی‌‎شود از والدین جدا شود می‎توان با کمک روانشناس و بهره‎گیری از مشاور او را به اتاق شخصی خود فرستاد.

منبع: ایسنا