امینوگلوتتمید Aminoglutethimide

موارد مصرف امینوگلوتتمید

Aminoglutethimide یکی از آنالوگ های glutethimide است که سابقاً به خاطر خصوصیات ضعیف ضد تشنج مصرف می شده است. این دارو تولید استروئیدهای آدرنال را مهار می کند و به صورت مهارکننده آروماتاز از تبدیل آندروژن ها به استروژن ها جلوگیری می کند (منبع اصلی استروژن در زنان فاقد عملکرد تخمدانی). از این دارو در درمان سرطان پستان متاستاتیک در زنان بعد از سن یائسگی و با دوز 250 میلی گرم تا 4 بار در روز به صورت خوراکی استفاده می شود. از این دارو همچنین در دوزهای مشابه به عنوان درمان تسکینی در مردان مبتلا به سرطان پیشرفته پروستات استفاده می شود. همچنین درمان جایگزین باید کورتیکواستروئید باید داده شود و معمولاً 20 تا 30 mg هیدروکورتیزون در دوزهای تقسیم شده داده می شود. در درمان سندرم کوشینگ از دوزهای مشابه یا بالاتر این دارو استفاده می شود و تا 2 گرم در روز ممکن است نیاز شود. در این بیماران درمان مکمل با کورتیکواستروئیدها لازم نیست.

فارماکوکینتیک امینوگلوتتمید

Aminoglutethimide متعاقب دوز خوراکی به خوبی جذب می شود و اوج غلظت پلاسمایی آن بعد از یک تا چهار ساعت ایجاد می شود. در کبد متابولیزه می شود و عمدتاً به N-hydroxylaminoglutethimide و N-acetylaminoglutethimide تبدیل می شود و به نظر می رسد که متابولیسم خودش را تحریک می کند. نیمه عمر آن حدود 13 ساعت گزارش شده است (متعاقب یک دوز منفرد). ولی بعد از حدود 2 هفته درمان مداوم به حدود 9 ساعت کاهش می یابد.
Aminoglutethimide از طریق ادرار دفع می شود و حدود نیمی از دوز تجویزی به صورت تغییر نکرده و باقی به صورت متابولیت ها دفع می شوند. تنها حدودد 20 تا 25% یک دوز به پروتئین های پلاسما متصل می شوند.

عوارض جانبی امینوگلوتتمید

شایع ترین عوارض جانبی حاصل از آن عبارتند از خواب آلودگی، خستگی و راش های پوستی (گاهاً همراه با تب) که این ها به طور کلی بعد از 6 هفته اول درمان از بین می روند. گاهاً سرگیجه و حالت تهوع رخ می دهد. ندرتاً لوکوپنی، ترومبوسیتوپنی، آگرانولوسیتوز و پان سیتوپنی شدید رخ می دهند. نارسایی آدرنال ممکن است ندرتا رخ دهد هم چنین گزارش هایی از دیگر اختلالات اندوکرین مانند کم کاری تیروئید مشاهده شده اند. از دیگر عوارض نادر می توان به آتاکسی، سردرد، افسردگی و اختلالات گوارشی، هایپرکلسترولمی و افت فشار خون ارتوستاتیک اشاره کرد. مصرف بیش از حد آن می تواند باعث کاهش عملکرد سیستم عصبی مرکزی و اختلال هوشیاری و اختلالات الکترولیت و نارسایی تنفسی گردد.

تداخلات دارویی امینوگلوتتمید

سرعت متابولیسم بعضی از داروها در اثر آمینوگلوتیتمید افزایش می یابد و ممکن است در بیماران دریافت کننده وارفارین و یا دیگر آنتی کواگولان های کومارینی، تئوفیلین، تاموکسی فن، مدروکسی پروژسترون نیاز به افزایش دوز تجویزی این داروها پیدا شود. هم چنین آمینوگلوتیتمید سبب تسهیل متابولیسم دگزامتازون می شود. مصرف همزمان با دیورتیک ها باعث ایجاد هایپوناترمی می گردد و الکل می تواند آثار مرکزی آن را تقویت کند.